Op 14 April 2021 de Pierson bij Andere Tijden
Klik hier om het nog eens te zien.
Nieuw Pierson monumentje
Uitnodiging boekpresentatie
Gekraakt! – Rudy Dek
Op 4 juli verschijnt bij QV Uitgeverij de nieuwe Vierdaagsethriller Gekraakt! van Rudy Dek.
De Nijmeegse stadsdetective Rogier Hoofs ziet zich in Gekraakt! gedwongen om in zijn eigen verleden te duiken, als hij de opdracht krijgt om op zoek te gaan naar een van de hoofdrolspelers van de Piersonrellen in 1981. Zelf raakte Hoofs als 15-jarige scholier betrokken bij de strijd van de krakers tegen een parkeergarage, maar hij speelde destijds een wat dubieuze rol. Terwijl zijn natuurlijke vader op sterven ligt, duikt hij steeds dieper in de affaire die ervoor zorgde dat het politieke klimaat in Nijmegen voorgoed veranderde.
Op zaterdag 30 juni om 14.30 uur wordt het boek feestelijk gepresenteerd in de kelder van Café de Plak in Nijmegen. Een zeer toepasselijke plek omdat een groot deel van het boek zich daar afspeelt.
U bent van harte welkom om bij deze presentatie aanwezig te zijn. Er zullen ook enkele bijzondere gasten uit verschillende milieus aanwezig zijn om de eerste exemplaren van het boek in ontvangst te nemen uit handen van auteur Rudy Dek. Daarna is er de gelegenheid om onder het genot van een drankje met elkaar van gedachten te wisselen over het boek. Uiteraard is het mogelijk om een gesigneerd exemplaar van Gekraakt! te kopen. De prijs bedraagt € 14,95.
Aanmelden graag z.s.m. via info@qvuitgeverij.nl.
Graag tot dan!
Met vriendelijke groet,
Fred Lardenoye
QV Uitgeverij
De Piersonstraat bij De Reünie Special
2017, 21 mei om 20.20 uur op NPO 1
In februari 1981 vond in Nijmegen de grootste volksopstand sinds de Tweede Wereldoorlog plaats. Epicentrum was de omgeving van de Piersonstraat. Daar werd door krakers een week lang een complete buurt gebarricadeerd om huizensloop voor de bouw van een parkeergarage tegen te houden. En een groot deel van de bevolking steunde hun actie.
Uiteindelijk reden op 23 februari 1981 tanks, pantserwagens en ME-busjes door de straten van Nijmegen. De stad leek wel in oorlog. Met veel geweld, traan- en braakgas werden krakers en vele sympathisanten uit de Pierson-buurt verjaagd.
In de Reünie komen de krakers van ‘de Pierson’ weer bij elkaar. Nog steeds onder de indruk van de ontruiming, nog steeds verontwaardigd over het massale geweld dat door de overheid tegen hen werd ingezet. Maar tegelijkertijd trots dat de garage er uiteindelijk toch niet is gekomen.
Met indrukwekkende verhalen vertellen de krakers van toen hoe ze tot hun actie kwamen, hoe in de loop van de week steeds meer Nijmegenaren zich onder hen schaarden en hoe ze de dag van de ontruiming hebben beleefd. Ze schetsen hiermee tevens een mooi tijdsbeeld van de jaren 80 waarin veel krakers actief waren.
Patrick gaat met kraker Mattie terug naar de Nijmeegse Piersonstraat. Hij vertelt hoe zij hun barricades maakten om de ontruiming tegen te gaan en hoe hij al in het begin van de bezettingsweek een door een tegenstander gegooide steen in zijn oog kreeg en werd afgevoerd naar het ziekenhuis.
Therese heeft de krakerstijd intens beleefd. Ze stond – steevast gekleed in het zwart – midden in het geweld en voelde zich onderdeel van wat iedereen ‘de verloren generatie van de jaren 80’ noemde. Tot zij de oppas werd van een baby en die dagen met een kind ging ervaren als een oase van rust. Haar keuze om bewust ongehuwd moeder te worden gaf haar weer uitzicht op de toekomst. Haar dochter Sterre is inmiddels zelf een jonge vrouw.
Jan strijdt op kleinschalige manier voor het plantenrijk in Colombia. Hij strijdt voor het behoud van het oerwoud daar, en voor het behoud van planten die medicinale werkingen hebben. Aan Patrick vertelt hij in Colombia hoe met bepaalde planten jeugdtrauma’s bestreden kunnen worden.
Alle krakers van toen voelen zich nog enorm betrokken bij de huidige maatschappij. Ze zijn ongerust over de opkomst van het populisme en maken zich zorgen over hoe aandacht voor natuur en milieu teveel ondersneeuwen voor economische groei. Maar ze zien ook een verandering, ze verwachten dat de nieuwe generaties op hun manier acties zullen gaan voeren voor een betere toekomst.
Klik hier om de uitzending terug te kijken.
Nieuw foto album ontvangen
2016, 23 februari
De fotograaf Nico van Hoorn stuurde ons een reeks nieuwe foto’s die hij meebracht naar de bijeenkomst in de Plak op zaterdag 20 februari. Klik hier voor de nieuwe galerij.
Nieuw persoonlijk verhaal
2016, 22 februari
Marjan Lucas stuurde ons haar persoonlijke verhaal: “Op bijgaande foto (grote en kleine versie) zie je een goud geschilderde baksteen: het was een cadeautje dat ik kreeg van mijn huisgenote Pien van Langen die in de medische boeg van de Pierson…lees meer.
Herdenking in de Plak
2016, 20 februari
Het tijdschema voor de middag van zaterdag 20 feb. 2016:
14:30 – inloop in Café de Plak (Bloemerstraat 90, Nijmegen)
15:30 – rondwandeling(en) met gids
16:30 – terug naar Café De Plak: napraten
17:30 – einde middagprogramma.
Café De Plak was tijdens de Pierson-akties in 1981 het onofficiële perscentrum en deels de onofficiële soepkeuken!
Reünie inde Klinker met foto’s en Kladderadatsch!
2016, 20 februari
Het avondprogramma begon om 20:30, in Café De Klinker Nijmegen (van Broeckhuysenstraat 46, Nijmegen).
reünie met foto’s (via een beamer) en ‘s-avonds live-muziek, o.a. van Nijmeegs straatorkest Kladderadatsch!
Media aandacht voor de Pierson
2016, 19 februari
Marten Overvliet was te gast bij Omroep Max bij Hallo Nederland om 16:35 uur op NPO1. Klik hier om het nog eens te zien.
Rob Berends gaf een interview op NPO Radio 1 rond 18:00 uur en aansluitend op Radio 5 omroep Max rond 19:45 uur.
Gevraagd: Verhalen en foto’s over ‘de Pierson’
2016, 11 februari
Deze site moet een blijvend monument worden met informatie over de Pierson, de Vrijstaat de Eenhoorn, de ontruiming, de demonstraties en alles wat daarmee samenhing. Heb je suggesties, foto’s of verhalen die je wilt delen. Stuur ze ons op! Je kunt ons bereiken via: info@depierson.nl of reageer op deze site.
Pierson Grafiti Foto-album ontvangen
2016, 11 februari
Vlak na de gebeurtenissen bracht filmdocent Ronald Watson een ploeg bij elkaar om zoveel mogelijk beeldmateriaal te verzamelen. Frans is op pad geweest om de grafiti in de stad op dia te zetten. Het resultaat vind je onder Foto’s. De nieuwe galerij heet: Grafiti.
Pierson op Radio N1 Zondag
2016, 14 februari
Zondag 14 februari waren Rob Berends en Marten Overvliet uitgenodigd bij N1 (omroep Nijmegen) tussen 10.00 en 12.00, om te praten over de Pierson.
Het programma is hier te beluisteren.
Mooi initiatief! Je eigen geschiedenis is meestal niet die van de overwinnaars, dus moet je de strijd zelf in herinnering houden.
De Pierson, een persoonlijk verhaal
Februari 1981. Ik woon in de Weezenhof. Toen heette het flatcomplex de Hippe Hoogbouw vanwege het rare mengelmoesje aan mensen dat er verbleef.
Ik was min of meer met mijn studie Engels opgehouden en werkte als correctrice bij de Gelderlander. Het gebouw van de Gelderlander lag toen nog midden in de stad en ik kwam er dagelijks, dus ik wist wel wat er loos was.
Het hele gebied achter kafee de Plak zou afgebroken worden voor een parkeergarage. Belachelijk natuurlijk! Er was enorme woningnood en huizen afbreken voor auto’s vonden we te gek voor woorden.
De huizen waren gekraakt en er was sprake van ontruiming. Het zinderde in de stad.
Maandag 16 februari: Ik had vrouwenpraatgroep en Janneke kwam opgewonden binnen. ‘Ze hebben barricades gebouwd! Ze gaan het gebied verdedigen! We moeten er heen!’
Dat deden we en samen met de burgerij van Nijmegen liepen we gezellig een rondje langs de barricades. De nacht ervoor was er een afleidings lawaaidemonstratie geweest waardoor die gebouwd konden worden. Het hele binnenterrein was afgesloten. Er waren maar een paar plekken waar je naar binnen kon klimmen. Daar stonden ‘echte’ krakers op wacht in lange leren jassen. Voorlopig leek er niks aan de hand.
In de dagen die volgden ging ik er geregeld kijken. Er waren relschoppers actief bij de blokkades. Rijwielhandel Rattink gaf hun dozen vol eieren om naar de krakers te gooien. Er ontstonden menselijke solidariteitsblokkades om die relschoppers tegen te houden.
Vriend Guus was binnen geweest en vertelde enthousiast over de plannen om de Vrijstaat de Eenhoorn te verdedigen.
Zondagavond 22 februari ging ik met drie vriendinnen de stad in. We hadden gehoord dat er veel ME op de been was, overal stonden blikken klaar, misschien werd er wel een poging gedaan om te ontruimen. Dat gingen wij mooi tegenhouden!
Het hele gebied was omsingeld door een ring van MErs, vriendelijke jongens met platte pet. Eigenlijk mochten we er niet meer in, maar een van de agenten wees ons de weg, achter langs Carolus zou nog een doorgang zijn om binnen te komen.
We belandden achter de Plak. Het was er gezellig, er brandden vuurtjes, er was chocolademelk, leuk volk ook. We bleven hangen. Die nacht klommen we een keer naar het binnenterrein om te plassen. De sfeer daar was veel grimmiger.
De nacht vloog eigenlijk voorbij. Er werd veel gezongen ook en gekletst met de MErs die om ons heen stonden. Die vonden het ook belachelijk dat die huizen moesten wijken voor een parkeergarage. Eigenlijk vond heel Nijmegen dat, op wat raar volk na.
Ineens waren er helikopters boven ons hoofd. Heel intimiderend. Enorme herrie in het donker. Ze strooiden blaadjes uit dat de burgemeester ons sommeerde te vertrekken. Er kon met scherp geschoten worden. De gebeurtenissen volgden zich in een razend tempo op. Voor we konden bedenken of we wilden vertrekken werd de barricade naast de Plak al aangevallen door verse MErs. Met stokken gingen ze de mensen te lijf die daar zaten. Er werd geschreeuwd en gegild, de helikopters hingen er, traangas. Ik deed mijn lenzen uit en zag niks meer. Wij zaten klem in het steegje achter de Plak tussen agenten met stokken en agenten met honden. Ineens helpende handen van boven, we klommen op een muurtje en werden een bovenhuis in gehesen. Meteen aan de voorkant in de Bloemerstraat naar buiten gezet. We renden voor ons leven, zo voelde het. Achtervolgd door hordes ME met stokken, schilden, honden en traangas. Nog steeds de herrie van de helikopters. Via allerlei omwegen kwamen we op de Oranjesingel uit, daar woonde Ceciel, een vriendin van Paula. Even uithijgen. De vriend van Ceciel zat al een week op het binnenterrein.
We hoorden dat er tanks waren, dat hele barricades werden weggevaagd.
Ik was in shock en woedend. Hoe konden ze dit nou doen? Zoveel geweld en machtsvertoon, dat sloeg echt nergens op. Het was toch duidelijk dat het een vreedzame blokkade was, waarom werden we zo te grazen genomen? En die politie, het ene moment stonden ze nog gezellig te keuvelen en het volgende sloegen ze ons verrot.
We gingen de straat weer op. Ik wilde met eigen ogen zien wat er gebeurde. Overal renden mensen rond, achterna gezeten door de ME, enorme gaswolken hingen in de stad. Ik begon er al aan te wennen.
Het was onmogelijk om in de buurt van de Pierson te komen. We besloten terug naar de Weezenhof te gaan. Ik wilde mijn bril ook wel, want ik zag nog steeds niks en liep als een kuiken achter Thea aan.
Van alle kanten stroomden berichten binnen over het geweld dat door de politie gebruikt was. Op de vreedzame barricades waren vrouwen doelbewust in hun borsten geknepen als strategie om ze weg te krijgen. Ontzettend veel mensen waren geslagen en geschopt terwijl ze geen kant uit konden. Het binnenterrein was ook ontruimd en de huizen waren al afgebroken.
Op dinsdag meldde ik me weer op mijn werk bij de Gelderlander. De Gelderlander was enorm antikraak en had de hele week rotstukjes geschreven die de waarheid nauwelijks benaderden. Ik werd met gehoon ontvangen door het manvolk wat er werkte. Mijn directe baas riep me in zijn kantoor. Eerst gaf hij me op mn kop. Zomaar wegblijven van werk, dat kon natuurlijk niet! Toen bleek dat hij me ziek gemeld had. Hij ging koffie voor ons halen en wilden alles weten. Hij was opgegroeid op de Piersonstraat en stond in het geniep helemaal achter de krakers. Hij vond het geweldig dat ik meegedaan had aan de menselijke blokkade!
Die week liepen we elke avond met een steeds groter wordende groep mensen te demonstreren in de stad. We liepen dan naar de marechaussee kazerne en ik stond een keer met een steen in mijn hand. Zo snel kan radicalisatie gaan.
Na een paar dagen werden de demonstraties voorlopig afgesloten met een stille tocht over het Pierson terrein. Wat een verdrietige aanblik was dat. Er werd enorm veel gehuild en gevloekt. We eindigden bij de aula, waar de gemeente vergaderde.
De burgemeester had de militaire operatie gewonnen, maar alle respect verloren, behalve misschien van de hoofdredacteur van de Gelderlander, want die bleef hem maar verdedigen toen verder echt niemand dat meer deed.
In de jaren die volgden hoorde ik steeds meer versies van de ontruiming, op elke barricade is het anders gegaan, iedereen herinnert zich andere zaken als belangrijk.
Ik ontmoette een verpleegkundige die met haar bestelbusje met een rood kruis erop rond had gereden om gewonden te helpen, veel mensen die eten hadden gebracht naar de barricaden.
Ook mensen die er helemaal niet bij waren, zoals Thom de Graaff en er toch een laatdunkende mening over hebben.
En die rare Rita Verdonk, die zou in al haar onschuld op dat binnenterrein gezeten hebben en een vriendelijk uitgestoken hand van een agent gepakt hebben die haar hielp met opstaan. Ik denk dat ze een stille verrader was.
Mijn vriend Rob was niet zo’n actievoerder, maar hij schreef een controversieel stuk in het juridisch vakblad Ars Aequi: ‘Wie beschermt ons tegen de politie?’
De Zeigelhofgarage is er nooit gekomen, in plaats daarvan huizen.
En ik? Mijn stukje steen van de Eenhoorn bewaar ik al dertig jaar!
Ik heb mijn boosheid weer een beetje afgelegd, al zal ik zelden een politie agent vertrouwen. Ook kan ik nog steeds in paniek raken van overvliegende helikopters.
Ik ben een deel van mijn naïviteit kwijt geraakt bij die ontruiming.
De actievoerders van toen zijn oud en grijs en soms al dood.
Maar niemand die erbij was is de Pierson ooit vergeten!
Ter nagedachtenis aan Janneke, Guus en Rob
Renee Schoffelen
reneeschoffelen@hotmail.com
Ik was 15 jaar en verbleef eigenlijk in het crisisopvangcentrum van het leger des heils in die tijd
Ik ben ongeveer een week voor de ontruiming naar het bolwerk gegaan en heb daar als jong ventje alles meegemaakt
Tot en met de leopardtanks die over de barrikades kwamen
Ik ben daar weggekomen door mensen die een ladder lieten zakken vanaf hun balkon
Ik vindt het nog steeds zonde dat alles gesloopt is
Enwil graag nog een keer terug naar de piersonstraat om te kijken hoe het verandert is
Hallo, even een reactie op artikel van Maarten: Joop de Zeeuw, voorman van de PPR leeft nog en woont in Nijmegen. Ik spreek hem nog wel eens.
Dank je ik heb het woord wijlen van de site verwijderd.
Vlak na de ontruiming werd door een groepje, bijeengebracht door filmdocent Ron Watson, begonnen zoveel mogelijk beeldmateriaal over de gebeurtenissen te verzamelen. Ik heb toen een paar diarolletjes volgeschoten met graffiti. het resultaat vindt je tzt op deze site.
In wat ik me kan herinneren van die tijd zitten grote gaten, wel is me de grimmige sfeer bijgebleven. De beelden getuigen er van.
Frans
Beste Frans, je diarolletje staat nu ook op de site, zie Foto’s of bovenaan de homepage. Bedankt!