Het persoonlijke verhaal van Marjan Lucas
Op bijgaande foto (grote en kleine versie) zie je een goud geschilderde baksteen: het was een cadeautje dat ik kreeg van mijn huisgenote Pien van Langen die in de medische boeg van de Pierson. Vlak na de ontruiming door het leger met tanks en traangasgranaten – ik zat in de blokkade om de hoek van de Plak – moest ik op stage in Suriname: deze goud geschilderde baksteen kreeg ik van Pien als afscheidscadeautje en blijvende herinnering aan die dagen op de grond op straat, in slaapzakken die we nooit terugzagen want, met andere spullen, in haast achtergelaten en vertrapt bij de ontruiming. De steen staat anno 2016 nog steeds in mijn boekenkast.
Overigens werd ik een tijd later lid van de gemeenteraad, met Hermsen als Burgemeester – de man die zijn ambtsketting aflegde ten tijde van de ontruiming om zijn macht tijdelijk over te dragen aan de generaal van het leger en de ontruiming met militair materieel op de grond (tanks) mogelijk te maken. Bij zijn afscheid als Burgemeester enkele jaren later, weigerde ik samen met enkele andere leden van mijn fractie (Radikaal Links destijds, de voorloper van wat nu GroenLinks is) om de afscheidsceremonie bij te wonen, juist vanwege zijn besluit over het tijdelijk uitruilen van bestuurlijk-democratische voor militair-strategische controle. Dat voelde destijds heroïsch en principieel maar knaagde na verloop van tijd: Hermsen ontpopte zich immers ook al snel als de Burgemeester die de wederopbouw van de Benedenstad in de vorm zoals we die nu kennen, entameerde en mogelijk maakte…
Marjan Lucas
Het persoonlijke verhaal van fotograaf Flip Fransen
Ik was destijds als beginnend fotograaf niet zo gericht op nieuwsdingetjes zeg maar..Die nacht heb ik me na een oproep van radio rataplan, met mijn auto beschikbaar gesteld om gewonden naar het ziekenhuis te brengen, .
We moesten voor de coördinatie eerst naar de Pontanusstraat. Toevallig net op het moment dat de politie daar met een ‘stun-grenade’ via het dak binnenviel om rataplan uit de lucht te halen. Ons groepje was in een andere ruimte, maar we hoorde de harde knal. We besloten in de verste hoek vanaf de deur te gaan staan om zo niet dreigend over te komen als ze binnen zouden komen. We moesten het pand verlaten. Ik heb één aktievoerder naar de eerste hulp gebracht…en ben om 9uur naar mijn werk gegaan…London Calling van de Clash zal voor mij altijd met de Pierson verbonden zijn…
De foto’s zijn weliswaar niet van de ontruiming zelf, maar de periode vlak daarvoor en het najaar van 1980 toen er nog gewoon gewoond werd, maar de panden wel gekraakt waren. De anderen zijn van de dag na de ontruiming toen meteen gesloopt werd.
